Случчанка написала поэму «Княгиня Слуцкая» и стала победителем проекта «Спадчына.tut»

Случчанка Алина Голос написала поэму об Анастасии Слуцкой и стала победителем дистанционного проекта «Стартап-фэст „Спадчына.tut“» в номинации «Фальклор.net». Об этом сообщается на сайте Национального образовательного портала.

Конкурс был направлен на знакомство с уникальным наследием и традициями разных регионов Беларуси, поддержку творческих инициатив и развитие информационной культуры участников. Выпускница ГУО «Гімназія №2 города Слуцка», а ныне учащаяся 1-го курса МГЛУ, Алина Голос отправила на конкурс поэму «Книгиня Слуцкая» и нарисовала иллюстрацию к своему произведению.

— В моей номинации можно было написать про какую-нибудь историческую личность Беларуси или про известную историческую личность своего края, города. В каком виде представлять работу, зависело от фантазии участника, варианты были различные, — рассказала Алина. — Сам конкурс был направлен на то, чтобы мы лучше узнали свое историческое прошлое, свою страну. Я, собственно, написала поэму про Анастасию Слуцкую и нарисовала к ней рисунок.

Торжественное награждение участников проекта «Стартап-фэст „Спадчына.tut“» проходит сегодня, 13 октября, в Национальной библиотеке Беларуси на республиканском форуме «Кніга-Свет: сучасны стан і стратэгіі развіцця нацыянальнай прасторы чытання».

Поэма «Княгiня Слуцкая»

Там, дзе дудка зайграе,
Дзе дзяўчынка заспявае,
Дзе падымуцца вятры,
Там сайдземся я і ты.
Бусел нам шляхі адкрые,
Дожджык іх ад слёз адмые,
Будзем мы ў згодзе жыць,
Зямлю родную цаніць.
А калі к нам гора прыйдзе,
Вораг да сцяны падыдзе,
Мы яго пагонім прэч,
Не дадзім галоў пасеч…

Тую песню пела маці
Дзеткам дарагім сваім.
На руках дачку трымала,
Сэрцам сына сагравала.
А калі яны заснулі,
У ложак хуценька паклала,
У лобік іх пацалавала,
І на цёмны ганак уноч
Выйшла і засумавала…

І настрой яе журботны
Месяц-сябар падтрымаў,
Ён крануў халодным срэбрам
Шчыры і прыгожы твар,
Ён абліў цудоўным светам
Яе лёгкі, тонкі стан,
Запаліў у небе зоры,
Асвяціў зямлі прасторы.

Столькі здарылася з ёю
У складаны, буйны час:
Хан Баты-Гірэй прымчаўся,
Зноў палохаць жыхароў.
Але горад не паддаўся,
Мужна да канца трымаўся…
І цаной людскіх ахвяр,
Ворагі пайшлі ад нас.

І здавалася: небяспека
Адступіла назаўжды,
Будуць сонейкам сагрэты
Іх наступныя дзянькі.
Але лёс паставіў зноўку
Сумны акт у жыцці яе:
Ворагі пад шэрай збруяй
Прывялі да моцных сцен
Невядомую хваробу.
А яна нябачным катам
Па людскім прайшла жыцці,
Засталася чорным следам
І на княжацкай сям’і:
Князь Сямён, каханы ёй,
Злёг з хваробай той цяжкой…

Па шчацэ скацілась ціха
Адзінокая сляза,
Полымем пякучым звіта
Гэта чыстая душа.
Яна вытрымае, зможа,
Абароніць ад бяды.
Сын у сне нешта гаворыць,
І дачка малюе сны.
Не,я на не можа здацца,
Не пакіне, не аддасць.
Будзе да канца змагацца,
Кроў за незалежнасць праліваць.

Вось і сонейка ўсплывае,
Асвяшчае купалы .
Яна меч у руках трымае,
Лёс змяніўшы назаўжды.
Пакідае ганак ціха,
Да людзей ідзе Княжна.
І праз вецер далятае
Плач царкоўнага звана.